Autonomie is zo’n thema dat in ieder coachtraject aan bod komt. Maar wat is het eigenlijk? Het wordt nogal eens verward met ‘onafhankelijk’, ‘solistisch’, ‘los van de ander’. Ik denk bij autonomie aan: Vanuit het contact met jezelf én in contact met de ander, je eigen weg gaan.

Bij gebrek aan contact met jezelf of het contact met de ander, zul je uiteindelijk vastlopen. Er kan van alles gaan spelen. Bijvoorbeeld schaamte of de angst om afgewezen te worden door de ander als je je eigen verlangens volgt. De angst om er dan niet meer bij te horen, er niet meer te mogen zijn. De angst voor afgescheiden zijn. 

Deze schaamte of angst uit alle macht vermijden, kan echt verlammend uitwerken. Het kan maar zo zijn dat je het contact met jezelf en je behoeftes verliest. Je doet alleen die dingen waarvan je zeker weet dat het geaccepteerd wordt door je omgeving. Of je kiest juist voor ‘ik doe het wel alleen’. Eigenlijk is dit de keuze voor eenzaamheid. Er is in ieder geval geen echt contact meer met de ander. Hoe dan ook, vroeg of laat gaat het natuurlijk schuren. 

Ik vind het zelf een hele klus om vanuit autonomie het leven vorm te geven. Het vraagt iedere keer weer om stil te staan te zijn bij wat er vanbinnen leeft, het mooie en het minder fraaie, om stil te staan bij wat ‘is’. Vervolgens vergt het moed om te gaan staan voor jezelf, om echt tevoorschijn te komen als jezelf en met je ‘zelf’. Om in contact, misschien ook eens ‘nee’ te zeggen tegen de ander. 

De mens is een contactwezen. We kunnen niet zonder de ander én ieder mens heeft zijn eigen unieke route te lopen in zijn verlangen naar groei en ontwikkeling. 

(foto is van het kunstwerk Love van Alexander Milov)