Een heel enkele keer heb ik nog zo’n dag dat ik echt ontevreden ben over mezelf. Dan vind ik dat mijn leven er anders uit zou moeten zien. Dat ik nu ik bijna 45 ben, het allemaal toch wel voor elkaar zou moeten hebben. En dat heb ik dan niet, vind ik zelf. Dus vertel ik mezelf dat ik het niet goed doe. Ik vind mezelf stom, slecht, zwak. Ik voldoe niet aan die plaatjes en verwachtingen die ik van mezelf heb.

Op dit soort dagen schiet ik in een kramp. Ik bevries vanbinnen. Ik moffel alle dingen waarvan ik overtuigd ben dat ze er niet mogen zijn, weg. Eigenlijk probeer ik een deel van mijn eigen levensverhaal uit te wissen. Ik schiet weer in oude patronen en ga zorgen dat ik voldoe aan verwachtingen van mezelf of die van een ander.

Vroeger had ik hier heel vaak last van. Tegenwoordig ben ik me heel erg bewust van mijn schaduwkanten en van die aspecten van mijn levensloop die misschien niet helemaal mainstream zijn. En hoewel ik een behoorlijke dosis zelfkennis heb, is daarmee niet de kous af. Het is een leerproces dat een heel leven lang door kan gaan.

Uit eigen ervaring weet ik dat het iedere keer weer moed vergt om te gaan staan voor jezelf. Om thuis te komen bij jezelf. Om je eigen plek in het leven in te nemen. Mijns inziens ligt hier de sleutel naar groei, naar ontwikkeling, naar verbinding met jezelf en je omgeving. Het opent de deur naar een leven dat perfect past bij wie je bent.

Herken jij je in mijn verhaal of wil je hiermee aan de slag? Schroom dan niet om contact op te nemen.