Vanochtend merkte ik tijdens mijn ochtendmeditatie dat het mij veel meer moeite kostte om echt even stil te worden en contact te maken met mezelf. Ik was afgeleid door alle geluiden van de storm die vandaag over Nederland raast.

Misschien is de storm ook wel een heel mooie metafoor voor de woelige tijd waarin we nu leven. Er gebeurt zo veel om ons heen…

En hoe houd je jezelf staande in de storm?

Niet door heel hard terug te gaan blazen of juist met alle winden mee te wapperen. Ook niet door het krampachtig tegen te willen houden. Dat houd je niet vol, je zal uiteindelijk breken. Maar hoe dan wèl?

Ik denk dat het juist nu zó nodig is om je eigen stilte in de storm op te zoeken. Onderzoek wat voor jou een goede manier is om deze te vinden. Herinner je iedere dag opnieuw wie jij bent, wat je bent en waar jij voor staat. Zodat je als een diepgewortelde boom iedere storm zal trotseren.